آنکس که جوینی و گلیمیش بدستست
گرزیند و فزون میطلبد آز پرستست

بیشی مطلب زانکه درستست یقینم
کان خامه که این نقش نگارید شکستست

در وجه معاش تو براتی که نوشتند
تغییر نیابد که ز دیوان الستست

باید بقضا داد رضا اهل خرد را
کان دست بلندست که مالنده پستست

ایدل سپر حزم کنون سود ندارد
دیریست که از شست قضا تیر بجستست

چون زاغ کمان گوشه نشین باش بدشتی
سیمرغ بدین حیله زهر دام برستست

ماهی که ز دریا ننهد روی بساحل
هرگز نشنیدم که در افتاده بشستست

قواده لقب هدهد از آمد و شد خود یافت
عنقا شه مرغان ز چه از بهر نشستست

کنجی و کتابی و جوینی و گلیمی
هست ابن یمین را خوش اگر پیش تو زشتست