ایصاحبی که همت بی منتهای تو
آئین جود می ندهد یکزمان ز دست

بگشاد کار خلق جهان کلک لاغرت
ز آندم که بر مصالح خلقان میان ببست

رأی منیرت آب رخ آفتاب ریخت
دست و دل تو رونق دریا و کان شکست

معلوم تست ز آنکه ز دستان بهمنی
بیچاره چاکر تو چو دستان بجان بجست

باران چو تیر گشت روان از گشاد ابر
ز آندم که مهر تیغ زن اندر کمان نشست

هر کس که داشت مهر تواش پشت گرمئی
از باد سرد حادثه ها جاودان برست

تابنده را ز زحمت باران دهی خلاص
بارانی لطیف بدو بخش از آنکه هست