جمعی که رباعی ز غزل باز ندانند
گفتار چنانهاست که شایسته و زیباست

اینست هنرشان که بیان کردم و آنگاه
اسباب معاش همه از شعر مهیاست

وانکو بهنر همچو صدف زیور دل بست
خاموش چو ماهی ز چنان شاعر گویاست

از ملک فصاحت بکناری شدن اولیست
اکنون ز میان فرق بیکبار چو برخاست

نزدیک بزرگان جهان گر هنری نیست
آری چه توان کرد جهان صورت دریاست

گوهر که نفیس است ز خاشاک بزیرست
خاشاک خسیس از گهرش مرتبه بالاست

اوصاف بزرگان بسخن راست نیاید
از تربیت اهل سخن آنهمه والاست