هوش مصنوعی:
در این متن، شاعر به مخاطب توصیه می‌کند که به جای طمع و حرص، قناعت پیشه کند و از آرزوهای بی‌جا بپرهیزد. او اشاره می‌کند که تلاش برای کسب مال و جاه بی‌فایده است و در نهایت همه چیز از بین می‌رود. همچنین، شاعر بر اهمیت آراستگی درونی بدون رنج و زحمت تاکید می‌کند و یادآور می‌شود که خواسته‌های بیش از حد نیاز، تنها باعث کاهش عمر و افزایش غم می‌شود.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق اخلاقی و عرفانی موجود در متن برای درک و فهم نیاز به بلوغ فکری دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با این مضامین ارتباط برقرار کنند و از آن درس بگیرند.
شمارهٔ ١٢٠
رسد ایدل بتو روزی تو بیسعی ولیک
از گدا طبعی خویشت هوس خواستن است
چه نشینی بهوس مار صفت بر سر گنج
از سر جمله سرانجام چو برخاستن است
رو قناعت کن و در تربیت حرص مکوش
که مغیلان نه چو سرو از پی پیراستن است
رنج بر جان چه نهی بهر جان آرائی
این خود آراسته بیزحمت آراستن است
در جهان پوشش و خوردست کزان نیست گزیر
زین فزون خواستنت عمر بغم کاستن است
از گدا طبعی خویشت هوس خواستن است
چه نشینی بهوس مار صفت بر سر گنج
از سر جمله سرانجام چو برخاستن است
رو قناعت کن و در تربیت حرص مکوش
که مغیلان نه چو سرو از پی پیراستن است
رنج بر جان چه نهی بهر جان آرائی
این خود آراسته بیزحمت آراستن است
در جهان پوشش و خوردست کزان نیست گزیر
زین فزون خواستنت عمر بغم کاستن است
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ١١٩
گوهر بعدی:شمارهٔ ١٢١
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
