هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از گناهان خود نزد خداوند سخن می‌گوید و با وجود نزدیکی به عذاب، از درگاه بخشش خداوند دور نمی‌شود. او از تاریکی گناهان خود می‌گوید و از خداوند می‌خواهد که با کرم خود، او را از تاریکی‌ها به سوی نور هدایت کند. شاعر به صفات عفو و غفران خداوند اشاره می‌کند و می‌پرسد اگر خداوند گناهان بندگان ستمگر و نادان را نبخشد، چگونه مردم به بخشندگی و آمرزندگی او پی خواهند برد.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عمیق مذهبی و اخلاقی است که درک آن نیاز به سطحی از بلوغ فکری و شناختی دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با مضامین توبه، بخشش و رابطه انسان با خداوند ارتباط برقرار کنند.
شمارهٔ ۴۴٧
کردگارا بعذاب ار چه که بس نزدیکم
از در مغفرت خویش مگردانم دور
ظلمت معصیتم نور و نوا برد ز کار
بکرم باز رسان از ظلماتم سوی نور
عفو و غفران چو هم از جمع صفاتست ترا
که بهنگام خود آیند یکایک بظهور
گر نبخشی گنه ما که ظلومیم و جهول
بچه دانند خلایق که عفوی و غفور
از در مغفرت خویش مگردانم دور
ظلمت معصیتم نور و نوا برد ز کار
بکرم باز رسان از ظلماتم سوی نور
عفو و غفران چو هم از جمع صفاتست ترا
که بهنگام خود آیند یکایک بظهور
گر نبخشی گنه ما که ظلومیم و جهول
بچه دانند خلایق که عفوی و غفور
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن (رمل مثمن مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۴۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۴٨
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
