۱۵۵ بار خوانده شده

شمارهٔ ۴۴٧

کردگارا بعذاب ار چه که بس نزدیکم
از در مغفرت خویش مگردانم دور

ظلمت معصیتم نور و نوا برد ز کار
بکرم باز رسان از ظلماتم سوی نور

عفو و غفران چو هم از جمع صفاتست ترا
که بهنگام خود آیند یکایک بظهور

گر نبخشی گنه ما که ظلومیم و جهول
بچه دانند خلایق که عفوی و غفور
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۴۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۴٨
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.