شمائید گروهی که طلبکار خدائید
اگر مرد ره فقر و فنائید شمائید

فنا عین بقا بود که مردند و رسیدند
گدایان ره فقر چه در بند بقائید

سمای دل و جانست تجلیگه خورشید
ندیدید که در پرده ارضید و سمائید

سویدای دل ماست سرای ملک العرش
شما بنده فرشید و گرفتار سرائید

کجائید خدا را بلدالامن بود جای
شما سخره تسخیر بلادید کجائید

زدائید اگر لوح دل از زنگ اضافات
همه جام جم و آئینه غیب نمائید

بسلطان ندهد باج که از فقر نهد تاج
سلاطین ملوکید و عبید فقرائید

کسای فلک و اطلستان فرش بساطست
اگر در گرو بیعت اصحاب کسائید

نه ابرید و نه بادید و بکشت ملک و ملک
بر از ابر مطیرید و به از باد صبائید

ببرید سر دیو هوی را و نشینید
بر اورنگ خلافت که سلیمان هوائید

شمائیکه گدایان سر و افسر و گنجید
سراپای برنجید نه شاه و نه گدائید

گدایان طلب را بحقارت نتوان دید
که با افسر فقرند و شما بی سر و پائید

عدوئید بر آن قوم که بر امر ولاتند
اگر والی خلقید که فرزند زنائید

زنانی که طلبکار خدایند خدایند
شما زن صفتان دشمن مردان خدائید

صفا نور بسیطست و محیطست باضداد
مگر ظلمت محضید که بر ضد صفائید