دلم که بود زآلایش طبیعت پاک
گرفته گرد کدورت از این نشیمن خاک

مَلول گشتم از این همرهان سست عنان
کجا است راه نوردی مُجرّدی چالاک

اگر از این تن خاکی سفر کنی ای دل
نخست گام نهی پای بر سر افلاک

بلند و پست جهان ای رفیق بسیار است
گهی به چرخ برد که گذارت برخاک

چو نیستی است سرانجام، هرچه پیش آید
به هر طریق که باشی مدار دل غمناک

به یاوه ابر بهاری به دجله می بارد
به راه بادیه لب تشنگان شدند هلاک

رواق صومعه را آن زمان شکست آمد
که سرکشید به اوج سپهر طارم تاک

نکو است هرچه کند دِلستان چه جور و چه مهر
خوش است آن چه دهد او، چه زهر و چه تریاک

به کیش اهل کرم کافری، اگر ای دل
کنی به راه عزیزان زبذل جان امساک

گرم رسد به گریبان جامه ی جان دست
کنم به روز فراق تو تا به دامان چاک

من و خیال خلاف رضای تو، هیهات!
تو و هوای حصول مراد من؟ حاشاک

ز یُمن دوستی بندگان خسرو دین
ز دشمنی زمانه، مرا نباشد باک

ولیّ حق حسن بن علی، شه کونین
امام یازدهم، سبط خواجه ی لولاک

بزرگ آیت یزدان که درک ذاتش را
توان نمودن گر ذات حق شود ادراک

خدیو کون و مکان، شهسوار مسک وجود
که بسته سلسله ی کائنات بر فتراک

شها وجود دو عالم طُفیل هستی تو است
تو اصل فیضی و ارواح عالمین، فداک

به لطف عام تو دارد «محیط» چشم امید
در آن زمان که سپارد طریق تیره مغاک