عید است و کرده دلبر من دست و پا خضاب
خوش رنگ تازه ریخته از بهر دل برآب

دارد برای بردن دل، شیوه ها به چشم
ریزد بر آب رنگ و بَرَد دل زشیخ و شاب

تنها نه من زنرگس مستش شدم زدست
بر هر که بنگری زهمین باده شد خراب

ماه هلال ابروی من، بر فروخت چهر
وز پرتو جمال بِزد، راه آفتاب

سالی است در میان دل و لعل آن نگار
باقی است از برای یکی بوسه شکرآب

عیدانه را ستانم، امروز بوسه ای
زان لعل لب که ریزدم از کان شهد ناب

شد سال نو، زدست مده باده ی کهن
کین آب زندگی است در ایام، دیر یاب

آمد بهار و روز گُل است و زمان مُل
ساقی بیار باده به بانگ دف و رُباب

از سبزه شد بساط زُمرّد بسیط خاک
وز کف فشاند لؤلؤ لالا، بر آن سَحاب

از بهر دلربایی عُشّاق بی قرار
سُنبل بِتار طُره درافکند، پیچ و تاب

ز افغان عندلیب و هیاهوی می کِشان
بیدار چشم نرگس مَخمور شد زخواب

هم چون صنوبر قد جانان به چشم من
افکنده سایه سرو سهی در میان آب

ذرات کائنات به رقصند و در سماع
از یُمن مولد مَلک مالک الرقاب

کَهف امان پناه جهان صاحب الزمان
شاهی که سوده نُه فلکش جبهه بر جناب

مهدی ولی قائم موعود و منتظر
آخر امام و یازدهم نجل بوتراب

عنوان آفرینش و فهرست کُن فکان
کز دفتر وجود بود، فرد انتخاب

با پایه ی عنایت او، پاید آسمان
در سایه ی حمایت وی، تابد آفتاب

هستند ریزه خوار زخوان عطای او
از پیل تا به پشه، زشهباز تا ذباب

راعی شود زمعدلتش، گرگ بَر غَنم
غالب شود به مملکتش صعوه بر عقاب

بی امر او نریزد، یک برگ از درخت
بی فیض او، نبارد یک قطره از سحاب

باشد گه تجلّی یزدان بی مثال
آن ذات حق نما، چون برون آید از حجاب

گیرد زعدل و دادش، آرام روزگار
از ظلم و جور گیرد، هرگاه انقلاب

حَصر مَحامدش نتوان کرد از آن که هست
نطق الکن و محامد بی حد و بی حساب

درمانده ام (اَغِثُنی) یا صاحب الزمان
یا خاتم الائمه و یا تالی الکتاب

بگشا در عطا زکَرم بر رخ «محیط»
ای بی کف عطای تو مسدود، فتح باب