تا زتاب می گل رویت شکفت
ترک گل بلبل زسودای تو گفت

از پی آویزه ی گوش تو دل
با مژه بس دانه ی یاقوت سُفت

آن موحد شد که با جاروب لا
از حریم دل غبار شرک رُفت

گر فروشد بوسه را جانان به جان
می ستانم من که ارزان است و مفت

جز هلال ابروان ماه من
دلبری را کس ندیده طاق و جفت

ساقیا می ده که دور خرمی است
بخت شد بیدار و چشم فتنه خفت

چون ثنای شاه دین گوید «محیط»
پای تا سرگوش شو بهر شنفت

نوبهار جود کز فیض دَمش
گلشن ایجاد را گل ها شکفت