هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق و محبت به معشوق سخن می‌گوید. او از زیبایی و جذابیت معشوق می‌گوید و بیان می‌کند که عشق او چنان عمیق است که حتی تصور دوری از معشوق باعث اشک و اندوه می‌شود. شاعر همچنین از نگرانی خود درباره ماندگاری این عشق در زمانه خود سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که عشق واقعی نیازمند همدلی و درک متقابل است.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیازمند بلوغ فکری و تجربه‌ی احساسی است. همچنین، استفاده از زبان و اصطلاحات شعری کلاسیک ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل ۲۷۴

چه سروست آن که بالا می‌نماید
عنان از دست دل‌ها می‌رباید

که زاد این صورت منظور محبوب
از این صورت ندانم تا چه زاید

اگر صد نوبتش چون قرص خورشید
ببینم آب در چشم من آید

کس اندر عهد ما مانند وی نیست
ولی ترسم به عهد ما نپاید

فراغت زان طرف چندان که خواهی
وزین جانب محبت می‌فزاید

حدیث عشق جانان گفتنی نیست
و گر گویی کسی همدرد باید

درازای شب از ناخفتگان پرس
که خواب آلوده را کوته نماید

مرا پای گریز از دست او نیست
اگر می‌بنددم ور می‌گشاید

رها کن تا بیفتد ناتوانی
که با سرپنجگان زور آزماید

نشاید خون سعدی بی سبب ریخت
ولیکن چون مراد اوست شاید
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل ۲۷۳
گوهر بعدی:غزل ۲۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.