بیمار ترا دیده ی نمناک همانست
پرهیز مکن کاین نظر پاک همانست

از گریه سواد بصرم شسته شد اما
نقش تو در آیینه ی ادراک همانست

کوه ستمم در دل ماتمزده باقیست
خار و خسکم در جگر چاک همانست

شد سلسله ی گردن شیران رگ جانم
پیوند بران حلقه ی فتراک همانست

هر چند که خوبان نظر مهر نمایند
با اهل نظر کینه ی افلاک همانست

صد بحر فرو رفت و لبی تر نشد آنجا
شد زیر زمین پر گهر و خاک همانست

با آنکه جهانسوز بود آه فغانی
در بستر خوابش خس و خاشاک همانست