تا کی بهانه ات بدل بت پرست ماست
ملزم شویم گر نظرت در شکست ماست

گردون که صبح و شام می از جام زر دهد
محتاج جرعه یی ز شراب الست ماست

هرچند ما گدا و بود مدعی غنی
چون بنگری هنوز نگاهش بدست ماست

آب حیات خواه که اینجا نزاع نیست
ور هست نیستی ز تمنای پست ماست

ساقی مدام باده باندازه می دهد
این بیخودی گناه دل زود مست ماست

در خاکدان دهر فغانی مکن قرار
زینجا فرارجو که نه جای نشست ماست