هوش مصنوعی: متن شعری است که با تصاویر طبیعت مانند ابر، گلها، غنچه، صبح و شراب، مفاهیمی مانند عشق، فنا، خرابی و رهایی را بیان می‌کند. شاعر از عناصر طبیعی و نمادین برای توصیف حالات درونی و عاطفی خود استفاده کرده است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین استفاده از نمادهایی مانند شراب و خرابی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۱۱۸

آمد سحاب و چهره ی گلها ز خواب شست
نیسان دهان غنچه بمشک و گلاب شست

صبحست می بنوش که گردون باشک گرم
از بهر جرعه یی قدح آفتاب شست

گو همچو برگ لاله ز برق فنا بسوز
گل چون کتان خود بشب ماهتاب شست

در آتشم ز دختر رز کاین حریف سوز
عالم خراب کرد چو دست از خضاب شست

از می خراب گشته دل ابتر منست
دیوانه یی که لوح شکست و کتاب شست

خوش باد وقت آنکه سبو بر سرم شکست
وین دلق خونفشان ز نشان شراب شست

از داغهای تازه برافراخت صد علم
پشمینه ام که عشق بهفتاد آب شست

بس رند جامه سوز که در مجلس شراب
آلوده ساخت خرقه ولی با شراب شست

در خاک و خون نشاند فغانی دل خراب
تا دست از متاع جهان خراب شست
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.