خوبان که ز ملک دلشان چشم خراجست
حق نظرست آنکه ستانند نه باجست

در دست طبیبست علاج همه دردی
دردی که طبیبم دهد آنرا چه علاجست

این درد که می آوردم مژده ی درمان
در دل نمک سوده و در چشم زجاجست

در منزل عنقا چه زید مرغ سلیمان
چندانکه نظر می کنم آنجا سر و تاجست

فیضی که نظر می برد از چشمه ی خورشید
در روز توان یافت، سخن در شب داجست

در آتش سودای تو صد قافله ی مشک
خاکستر بازار بود این چه رواجست

بسیار مکش این نفس سرد فغانی
شاید که تحمل نکند گرم مزاجست