آه ازین ناز و دلبری که تراست
وین جفا و ستمگری که تراست

شاید ار آدمی پرستد بت
زین همه ظلم و کافری که تراست

ایدل آشفتگی دراز کشید
رشته در دست آن پری که تراست

تشنه لب جان دهی بخاک ایدل
زین خیال سکندری که تراست

بی سر و پا کند فغانی را
این تراش قلندری که تراست