هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه از عشق نافرجام، درد فراق و رنج‌های عاشق سخن می‌گوید. شاعر با تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی مانند زلف یار، بوی وفا، کوه بلا و... احساسات خود را بیان می‌کند. او از ناامیدی، سنگینی دل و آرزوی وصال می‌گوید، اما در نهایت با ناکامی روبه‌رو می‌شود.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه پیچیده و استعاره‌های ادبی است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند ناامیدی و رنج عشق نیاز به بلوغ ذهنی دارد.

شمارهٔ ۱۳۵

دوش آه من سر راهش برسم داد بست
باز کرد آن حلقه ی زلف و در بیداد بست

خواستم از کاو کاو غمزه اش فریاد کرد
همچو طوطی شکرم داد وره فریاد بست

باد می آرد ز زلفش هر نفس بوی وفا
نیک می آرد ولی نتوان گره بر باد بست

عشق سرها در رهم افگند تا دل برکنم
چون خورم آبی که این سرچشمه از بنیاد بست

این همان کوه بلا خیزست کاواز سگش
پرده ی مجنون درید و گردن فرهاد بست

بگذرم چون باد در گلزار تا سویش روم
گرچه راهم با هزاران خنجر پولاد بست

یادم از خفتان روز جنگ آن شهزاده داد
چون صبا بند قبای سوسن آزاد بست

در دل تنگم چو جوهر در نهاد آینه
نقش روی او هزاران صورت نوشاد بست

زین سرابستان فغانی چون گل وصلی نیافت
رفت و سنگ ناامیدی بر دل ناشاد بست
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.