بازم چراغ دل بمی ناب روشنست
چشمم ز جلوه ی گل سیراب روشنست

چون صبح اگر ستاره فشانی کنم رواست
کز دیدن تو دیده ی بیخواب روشنست

امشب که در خرابه ی درویش آمدی
بیرون مرو که خانه ز مهتاب روشنست

بخشد صفای چشمه ی خورشید دیده را
آیینه ی رخ تو که چون آب روشنست

شمع مراد من ز تماشای ابرویت
همچون چراغ گوشه ی محراب روشنست

خالی مباد ساغر دور از می وصال
کز این چراغ مجلس احباب روشنست

سربازی فغانی شیدا به تیغ عشق
جوهر صفت ز خنجر قصاب روشنست