مقیدان تو از یاد غیر خاموشند
بخاطری که تویی دیگران فراموشند

برون خرام که بسیار شیخ و دانشمند
خراب آن شکن طره و بنا گوشند

چه عیش خوشتر ازین در جهان که یک دو نفس
و کس بدوستی هم پیاله یی نوشند

زهی حریف شرابان که بامداد خماز
بصد حرارت و مستی صحبت دوشند

هزار سوزن پولاد در دلست مرا
این حریر قبایان که دوش بر دوشند

مراست کار چنین خام ورنه در همه جا
شراب پخته و یاران بعیش در جوشند

بروی برگ بهاران چو سایه در مهتاب
فتاده همنفسان دستها در آغوشند

هزار جامه ی جان صرف این بلند قدان
که در نهایت چستند هرچه می پوشند

چمن خوشست فغانی بیا که از می و گل
جوان و پیر درین هفته مست و مدهوشند