بیا که ساقی ما باده ی طهور دهد
ندیم بزم، ندای هوالغفور دهد

دلم بمجلس مستان حق پرست کشید
که داد عیش در آن زمره ی حضور دهد

قدم براه نه ایدل که آب نزدیکست
اگرچه خضر رهت وعده های دور دهد

دلی که نقد حیاتست پیش وقت شناس
چرا ز دست بسودای قصر و حور دهد

تو خود در آب فگندی متاع خود لیکن
اگر زوال پذیرد کرا قصور دهد

ز سنگ بادیه روشن شود زجاجه ی دل
چو یار عرض تجلی به کوه طور دهد

قضا چو دامن یوسف کشد بخون دروغ
ز گرد نافه ی چینش ولی بخور دهد

یکیست درد فغانی و محنت ایوب
خدای عز وجلش دل صبور دهد