بگذشت از غرور و عتابش کسی ندید
پوشیده شد چنانکه نقابش کسی ندید

منظور هیچ مست نشد نرگس و گلش
هرگز میان بزم شرابش کسی ندید

آب حیات بود و لبی تر نشد ازو
گل داشت سالها و گلابش کسی ندید

بیرون نرفت و خلق جهانند عاشقش
عالم گرفت و پا برکابش کسی ندید

هر شب در آرزوی وصالش که کیمیاست
خفتند صد هزار و بخوابش کسی ندید

یا رب چگونه داشت چو گل، تازه عالمی
آن چشمه ی حیات که آبش کسی ندید

آهی نهان کشید فغانی و جان سپرد
رفت آنچنان که هیچ عذابش کسی ندید