چون گوش بر فسانه ام آن پر بهانه ماند
رخ تافت از من و سخنم در میانه ماند

در خاک ره چو عرصه ی شطرنج شد تنم
از بسکه بروی از سم اسبت نشانه ماند

حرفیست از جفای تو ای ترک تندخو
هر جا خطی که بر تنم از تازیانه ماند

جان رفت و دیده بهر تماشای روی او
گردید آب حسرت و در چشمخانه ماند

سازد هنوز عشق توام گرمتر ز دل
داغی که از ملامت اهل زمانه ماند

از خواب برنخاست فغانی سرت مگر
در کلبه جرعه یی ز شراب شبانه ماند