امروز صفای دلم از سیمتنی بود
جانم پر از اندیشه ی نسرین بدنی بود

چون دسته ی گل ساعدم از داغ نهانی
آراسته زان دست که گویی چمنی بود

پیرانه سرم ناصیه ی موی پریشان
در سایه ی شمشاد قدی نسترنی بود

در تابه ی حمام دلم رفت چو ماهی
نی زهره ی آهی نه مجال سخنی بود

در جوش در و بام ز نظاره ی دیدار
گرمابه نه کز خلد برین انجمنی بود

از سجده ی شکرم سر شوریده نیاسود
کان وصل نه اندازه ی حد چو منی بود

در پوست نگجیدم ازین شوق که دل را
آب عرق سینه ی گلپیرهنی بود

بر چشمه ی خورشید دریغست گشودن
چشمی که به دیدار چنان غمزه زنی بود

او رفت، فغانی بسر صفه حمام
چون قالب جان رفته درون کفنی بود