گه بلطفم می نوازد گه بنازم می کشد
زنده می سازد مرا آن شوخ و بازم می کشد

نازنین من کجایی وه که در راه امید
دیده ی محروم، از اشک نیازم می کشد

گر نگریم می شود خونابها در دل گره
ور بگریم خنده ی آن عشوه سازم می کشد

هر شب از افسانه ی غم گیردم خواب اجل
آخر این افسانه ی دور و درازم می کشد

گر نمی بینم دمی روی تو ای چشم و چراغ
گریه ی جانسوز و آه جانگدازم می کشد

در غمش چون می شوم با ناله ی نی همنفس
دلنوازیهای آن مسکین نوازم می کشد

چون فغانی هر نفس می سوزم از داغ نهان
گر کشم آهی ز دل افشای رازم می کشد