هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غنایی، بیانگر احساسات شاعر نسبت به معشوق و دردهای عشق است. شاعر از نازهای معشوق، دوری و هجران، بی‌قراری و بی‌تابی خود سخن می‌گوید و با تصاویر شاعرانه مانند پروانه دور شمع، قطره و چشمه، و جغد بر بام، احساسات خود را به تصویر می‌کشد.
رده سنی: 16+ متن حاوی مضامین عاشقانه عمیق و احساسات پیچیده است که درک آن‌ها برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از تصاویر و مفاهیم مانند «سیه شام» و «دشنام» ممکن است برای سنین پایین مناسب نباشد.

شمارهٔ ۴۷۷

نخل تو سرکش و دل خود کام من همان
ناز تو همچنان طمع خام من همان

در جنت وصال مرا روز و شب یکیست
در روزگار هجر سیه شام من همان

هر قطره چشمه یی شد و هر چشمه آب خضر
از باده ی مراد تهی جام من همان

همسایه را ز پهلوی من خانه شد خراب
فریاد جغد بر طرف بام من همان

گردم بگرد دوست چو پروانه گرد شمع
واصل شوم مگر بود آرام من همان

من خود ز انفعال شدم بر زمین فرو
خندان لبش بطعنه و دشنام من همان

مردم ز صید خود همه در سایه ی همای
خالی بشاهراه پری دام من همان

هر خوبرو چو شیر و شکر با حریف خویش
بد مستی حریف می آشام من همان

آزاد شد فغانی بیدل ز انفعال
بر هر زبان رود ز بدی نام من همان
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۷۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.