تویی که هیچ گرفتی گل و شراب کسی
مدام خنده زدی بر دل کباب کسی

تو کز دریچه ی خورشید سر بدر کردی
کجا پسند کنی خانه ی خراب کسی

ترا که خانه پر از در شبچراغ بود
چه احتیاج بگلگشت ماهتاب کسی

همین ز چشمه ی خورشید خود بر آمده یی
قدم نکرده تر از ناز از گلاب کسی

ز آب و آینه هم روی خویش پوشیدی
ز شرم چشم نکردی بر آفتاب کسی

مگو که شب ز خیالم چه خواب می بینی
مپرس ازین که پریشان مباد خواب کسی

اثر نماند ز گردم فغانی آنهم رفت
که می شدم بصد آشوب در رکاب کسی

«بابافغانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir