منم و سر ارادت چو سگان بر آستانی
بجبین ز مهر داغی برخ از وفا نشانی

بهزار جان شیرین بدلست و عمر سرمد
نفسی که خوش برآید به وصال نوجوانی

بگشا کمند مشگین که بگوشه های ابرو
همه را شکار کردی باشارت کمانی

دل من درین نشیمن نشکفت و گشت محزون
که نگفتم از غم خود سخنی بهمزبانی

چه حریف خانه سوزی گه جلوه ی ملاحت
که بسوخت برق حسنت دل و دیده جهانی

نکشیده سبزه بر گل بجمال فتنه بودی
چکنم کنون که از نو شده یی بلای جانی

سخن من و تو آخر همه جا فسانه گردد
که فلان شدست مجنون ز محبت فلانی

تو که ناز می فروشی بنیاز دردمندان
نظری بحال ما کن که نمی کنی زیانی

ز ریاض دهر کم جو گل آرزو که هرگز
نشکفت این گلستان بمراد باغبانی

ببر ای حریف صحبت خبری بپیر خلوت
که اسیر شد فغانی بکمند نوجوانی