چون نه شادیّ و نه محنت به کسی می ماند
به غمش همنفسم تا نفسی می ماند

هوس خاتم دولت مکن ای دل کآن نیز
می رود زود ز دست و هوسی می ماند

با وجود لبش از قند حلاوت مطلب
چه بود لذت آن کز مگسی می ماند

دل من شیفتهٔ سلسله مویی عجب است
که نه کس با وی و نه او به کسی می ماند

خوش از آن است خیالی به جهان بعد حیات
کاین متاعی ست که با دوست بسی ماند