سروِ قدّت طرف باغ چو پا می ماند
شمشاد ز حیرت به هوا می ماند

با سر زلف تو مرغی که در آویخت چو من
هیچ شک نیست که در دام بلا می ماند

آب چشم است که بر خاک رهت خواهد ماند
یادگاری که پس از مرگ ز ما می ماند

زاهد از کبر پلنگ و به حیل روباه است
بنگریدش که در این ره به چها می ماند

کردمی صبر به درد تو ولیکن غم عشق
هرکجا ماند قدم صبر که را می ماند

ای خیالی چو دم از عشق زدی رسوا شو
گر تو رسوا نشوی عشق تو را می ماند