صبا به تحفه نسیمی که دلگشای آرد
شمامه یی ست که ز آن جعد عطرسای آرد

اگر نه در پس زانوی محنت آرد سر
چگونه پیش برد دل به هرچه رای آرد

دل از لب تو به شکر است و آنچنان مجنون
که چشم داشت که حقّ نمک به جای آرد

وداع کز سر کوی تو درد سر بردیم
رسیم باز به خدمت اگر خدای آرد