هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و طبیعت‌گرایانه است که از عناصری مانند گل، سرو، لاله، سنبل و باده برای بیان احساسات شاعر استفاده می‌کند. شاعر از زیبایی‌های طبیعت و لحظات عاشقانه سخن می‌گوید و از ساقی می‌خواهد تا باده بیاورد تا روحش را با نغمه‌های مرغ سحر همراه کند. همچنین، اشاره‌ای به اشک‌های پنهان و دیدار معشوق دارد که همه‌چیز را دگرگون می‌کند.
رده سنی:
16+
متن شامل مفاهیم عاشقانه و استفاده از استعاره‌هایی مانند باده (شراب) است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال نیاز به توضیح داشته باشد. همچنین، درک کامل این شعر نیازمند آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی و نمادهای آن است.
شمارهٔ ۲۲۴
گل جامه دران بار دگر سر به در آورد
وز حال رفیقان گذشته خبر آورد
رخسارهٔ سروی و خط سبز نگاری ست
هر لاله و سنبل که سر از خاک برآورد
ساقی قدح بادهٔ گلرنگ به چرخ آر
چون گُل خبر از نغمهٔ مرغ سحر آورد
هر گوهر اشکی که دلم داشت نهانی
چشمم چو تو را دید روان در نظر آورد
از عمر خیالی به جز این بهره ندارد
کاندر قدم یار گرامی به سر آورد
وز حال رفیقان گذشته خبر آورد
رخسارهٔ سروی و خط سبز نگاری ست
هر لاله و سنبل که سر از خاک برآورد
ساقی قدح بادهٔ گلرنگ به چرخ آر
چون گُل خبر از نغمهٔ مرغ سحر آورد
هر گوهر اشکی که دلم داشت نهانی
چشمم چو تو را دید روان در نظر آورد
از عمر خیالی به جز این بهره ندارد
کاندر قدم یار گرامی به سر آورد
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۲۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۲۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
