گهی که باغ ز فصل بهار یاد دهد
بود که شاخ امل میوهٔ مراد دهد

اگر ز پردهٔ گِل گُل جمال ننماید
ز لطف چهرهٔ نو رفتگان که یاد دهد

مگر که چارهٔ کارم همو کند ورنه
ز جور او به که نالم مرا که داد دهد

به آب باده نشان آتش ستم ز آن پیش
که خاکِ هستیِ ما را فلک به باد دهد

امید قرب خیالی به سعی ممکن نیست
مگر ز عین عنایت خدا گشاد دهد