مرا دوش از آن لب بسی رنگ بود
ولی چشم تو بر سر جنگ بود

شبی کز چمن نالهٔ مرغ خاست
دلم را به کوی تو آهنگ بود

طلب کردمی ز آن دهن کام خویش
ولیکن به غایت محل تنگ بود

از آن در دلِ جام ره یافت می
که پیری به دل صاف و یکرنگ بود

به سنگ جفا صابرم تا کسی
نگوید خیالی چه بی سنگ بود