هندوی زلف تو زآن حال مشوّش دارد
که به تسخیر دلم نعل در آتش دارد

با وجود قد دلجوی تو ای نخل مراد
خویش را سرو سهی کیست که سرکش دارد

به وصالت که ندارد هوس باغ بهشت
هرکه در خانه چو تو حور و پریوش دارد

ساقیا بادهٔ بی غش ده و مدهوشم کن
که به سودازدگان عقل سرِ غش دارد

چو خیالی ز تو دارد طمع وقت خوشی
خوش دلش کن که خدا وقت تو را خوش دارد