آنکه رحمی نیست بر حال منش
گر بمیرم خون من در گردنش

تا نیاید دامن زلفش به دست
باز نتوان داشت دست از دامنش

دل خراب چشم او گشت و هنوز
نیست مسکین ایمن از مکر و فنش

چاک زد پیراهن و در خون نشست
گل زرشک نکهت پیراهنش

تا نسوزی ای خیالی همچو شمع
کی شود حالِ دل ما روشنش