چون طلب کردیم فیضی از سحاب رحمتش
خرمن پندار ما را سوخت برق غیرتش

پایهٔ اقبال بالا از علوّ همّت است
هرکه را این پایه باشد آفرین بر همتش

صحبت او را بها عمر است گفتیم ای دریغ
عمر بگذشت و ندانستیم قدر صحبتش

گر دلم رسوای کوی یار شد مکن
چون کند این بود از خوان ارادت قسمتش

ای خیالی کنج تنهایی گزین تا بعد ازاین
غم خوریم و هم به هم گوییم شکر نعمتش