ما را به درِ دوست گشاد از هوس خویش
وقتی ست که دارد سگ آن کوی کس خویش

تا کی برِ آن روی بلافی گل رعنا؟
بگذار دو رویی و نگر پیش و پس خویش

غم نیست که نزدیک بلاییم ولیکن
فریاد که دوریم ز فریاد رس خویش

افسرده حریف سخن سوختگان نیست
زنهار تو ضایع مکن ای نی نفس خویش

باز آن دهن تنگ چه پوشی ز خیالی
پنهان چه کنی تنگ شکر از مگس خویش