تا خاک راه همت اهل صفا شدم
در دیده ها عزیزتر از توتیا شدم

من عندلیب گلشن قدسم ولی چه سود
کز زلف تو مقیّد دام بلا شدم

گرچه شدم ز کعبه به بتخانه باک نیست
روی تو بود قبلهٔ من هرکجا شدم

از دار و گیر رستهٔ بازار عاشقان
سودم هیمن بس است که شهر آشنا شدم

تا پرده بر گرفت ز مهرِ رخت صبا
مانند ذره رقص کنان در هوا شدم

تا در هوای قدّ توام جان و سر چو سرو
بر باد رفت از همه آزاد تا شدم

از سر نهاده ام هوس تاج سلطنت
ز آن دم که بر درت چو خیالی گدا شدم