من که با لعل تو فارغ ز می رنگینم
خون دل می خورم و در خور صد چندینم

دورم از دولت دیدار تو و نزدیک است
که ببینم رخ مقصود و چنین می بینم

زآن چو نافه خوشم از همدمی خون جگر
که نسیمی ست ز زلفت نفس مشگینم

پیش از آن دم که گریبان درم از غصّه چو گل
دامن آن به که ز خود غنچه صفت برچینم

گرم پرسیِّ توام سوخت چه باشد ای دوست
که زمانی ببری دردسر از بالینم

گر نباشد سبب اشعار خیالی که برد
پیش آن خسرو خوبان سخن شیرینم