به غیر چشمهٔ حیوان کرا رسد گفتن
حکایت لب لعل تو را به آب دهن

مرا سرشک ز گوهر چنان توانگر ساخت
که غیر تیغِ تو قرضی نماند بر گردن

ز بس که شیوهٔ چشم تو کُشت مردم را
کمند زلف تو در خون همی کشد دامن

ز چهره پرده برافکن که شمع مجلس را
ز روی حسن به هر مجمعی تویی سرکن

به دوست عرضه ده ای اشک حال تیرهٔ ما
کنون که بر دراو هست آب تو روشن

همین که دل ز خیالی که....
به ناز چشم تو گفتا خبر ندارم من