هوش مصنوعی:
این شعر به توصیف زیبایی‌های معشوق با استفاده از استعاره‌ها و کنایه‌های ادبی مانند "آب خضر"، "گلزار رخسار" و "طاق ابروان" می‌پردازد. شاعر از عناصر طبیعت و معماری برای بیان عشق و شیفتگی خود استفاده می‌کند و در پایان به بازیگوشی معشوق در پذیرش سخنان عاشقانه اشاره دارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عاشقانه پیچیده و استفاده از صنایع ادبی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار بوده و نیاز به دانش ادبی پایه دارد.
شمارهٔ ۳۳۵
کنایت ها به آب خضر گفته
دهانش پیش لب امّا نهفته
مگر گلزار رخسار تو رنگی ست
کزین سان سرخی رویت شکفته
چه محرابی ست طاق ابروانت
که در هر گوشه اش مستی ست خفته
صبا را آستان روبی مفرمای
به مژگان باید آن درگاه رُفته
خیالی در سخن دُر سفت و آن شوخ
نمی گیرد به گوش دُرهای سفته
دهانش پیش لب امّا نهفته
مگر گلزار رخسار تو رنگی ست
کزین سان سرخی رویت شکفته
چه محرابی ست طاق ابروانت
که در هر گوشه اش مستی ست خفته
صبا را آستان روبی مفرمای
به مژگان باید آن درگاه رُفته
خیالی در سخن دُر سفت و آن شوخ
نمی گیرد به گوش دُرهای سفته
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۳۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
