هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق و دلدادگی سخن می‌گوید و با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، احساسات خود را بیان می‌کند. او از عشق به معشوق، جادوی نگاه او، و تأثیرات عمیق این عشق بر روح و جان خود می‌سراید. همچنین، اشاره‌هایی به مفاهیم عرفانی مانند رهایی از تعلقات دنیوی و وابستگی به عشق الهی دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و اشارات عرفانی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد.

شمارهٔ ۱۲۹

آنرا که دوست هست چه پروای دشمن است
با شب گر آفتاب بود روز روشن است

سبحه نهم زپنجه و زنار بگسلم
تا رشته دو زلف توام طوق گردن است

چشم تو ترک جادو و مژگان سپاه تو
زلفت کمند ساز و خط سبز جوشن است

از چاک چاک سینه و دل پرتو رخت
چون شعله های شمع نمایان زروزن است

تا شعله ی زعشق تو زد بر دلم شرر
آتشکده نه سینا در سینه من است

تنها نه من بقید علایق معلقم
گر خود بود مسیح که در بند سوزن است

آب خضر معلق آن چاه غبغب است
ظلمات را بزلف سیاهت نشیمن است

یک خوشه ام بجا نگذارد زعقل و دین
گر عشق خانه سوز مرا برق خرمن است

خال تو هندوئی که بر آتش مجاور است
زلفین تو بر آتش دل باد بیزن است

آن مغبچه که بود که تا پرده برگرفت
دیر مغان زپرتو او طور ایمن است

آشفته دست و دامن پیریست کز ازل
سر وقف خاک راهش و دستش بدامن است

آن پیر می فروش محبت شه نجف
کش صد هزار رستم در چه چو بیژن است
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.