۱۵۵ بار خوانده شده

شمارهٔ ۲۳۰

یارب این درد که درمان نپذیرد از چیست
وین که بر داغ درون تازه نمک پاشد کیست

عجز دارند طبیبان جهانم زعلاج
لاعلاجم چکنم چاره چه تدبیرم چیست

گر چه نالد دل بیمار بسینه پنهان
نیست یکدل بهمه شهر کز و نالان نیست

عجبی نیست که در هجر تو مردند بسی
عجب آنست که یکتن بفراق تو بزیست

بارها گفتی بنشینم و خونت بخورم
باری ای عهد شکن بر سر پیمانت بایست

مردمان غرقه خونند و زخود بیخبرند
دیده ام گرچه نهان دوش زمردم بگریست

غوطه در خون زند ار چشم بپاداش خطاست
گنهش اینکه بترکان خطائی نگریست

لاف عشقت بود و بوالهوسی آشفته
معنی ار هست بیاور که سراسر دعویست

لاجرم دردیت ار هست روان شو بنجف
که طبیب دل سودازده گان جمله علیست
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۲۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.