هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که به جستجوی معنا، درمان دردهای روحی، و وصال با معشوق (که می‌تواند نماد خداوند یا عشق الهی باشد) می‌پردازد. شاعر از طبیب روحانی، هدهد سبا، و دیگر نمادها برای بیان نیاز خود به هدایت و درمان استفاده می‌کند. همچنین، تمثیل‌هایی از گلستان، بهشت، و عناصر طبیعت برای توصیف حالات عرفانی به کار رفته است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاری است که درک آن به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی نیاز دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و نمادها ممکن است برای خوانندگان جوانتر پیچیده باشد.
شمارهٔ ۳۱۶
آن کیست تا بر گوش جان پیغام جانان آورد
پیغام بلقیس از سبا سوی سلیمان آورد
تا جان سوی جانان شود تن پای تا سر جان شود
مشتی غبار از ره برد صد روح و ریحان آورد
نالد غریبانه دلم از بی طبیبی روز و شب
تا دردمند عشق را لعل که درمان آورد
راز درون بنهفته به اسرار دل ناگفته به
شاید طبیبی رحمتی بر درد پنهان آورد
در بوستان با دوستان مشغول عیش و عشرتم
آن کیست تا گلزار من سوی گلستان آورد
ای گلشن معنی بیا تا رونق از گلشن رود
بر قالب افسرده ام دیدار تو جان آورد
گلزار روحانی توئی این باغ و گل صورت بود
کی با بهشت جاودان کس نام بستان آورد
با سحر چشم مست تو کس دم زند از دین و دل
با کفر زلفین کجت کس نام ایمان آورد
کو هدهد شهر سبا یعنی طبیب من صبا
آشفته را یک نکهت از ملک سلیمان آورد
الحان پنهان پرورد جز عشق کس اندر جهان
کاو بلبلان شیدا کند مطرب غزلخوان آورد
کلک سخن پرداز من شرم آیدش از حضرتت
تا زیره در کرمان برد لؤلؤ بعمان آورد
در بارگاه شوکتت ای شیر حق باریم نه
گو تا ثنا گو پارسی رخ سوی سلمان آورد
پیغام بلقیس از سبا سوی سلیمان آورد
تا جان سوی جانان شود تن پای تا سر جان شود
مشتی غبار از ره برد صد روح و ریحان آورد
نالد غریبانه دلم از بی طبیبی روز و شب
تا دردمند عشق را لعل که درمان آورد
راز درون بنهفته به اسرار دل ناگفته به
شاید طبیبی رحمتی بر درد پنهان آورد
در بوستان با دوستان مشغول عیش و عشرتم
آن کیست تا گلزار من سوی گلستان آورد
ای گلشن معنی بیا تا رونق از گلشن رود
بر قالب افسرده ام دیدار تو جان آورد
گلزار روحانی توئی این باغ و گل صورت بود
کی با بهشت جاودان کس نام بستان آورد
با سحر چشم مست تو کس دم زند از دین و دل
با کفر زلفین کجت کس نام ایمان آورد
کو هدهد شهر سبا یعنی طبیب من صبا
آشفته را یک نکهت از ملک سلیمان آورد
الحان پنهان پرورد جز عشق کس اندر جهان
کاو بلبلان شیدا کند مطرب غزلخوان آورد
کلک سخن پرداز من شرم آیدش از حضرتت
تا زیره در کرمان برد لؤلؤ بعمان آورد
در بارگاه شوکتت ای شیر حق باریم نه
گو تا ثنا گو پارسی رخ سوی سلمان آورد
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۱۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
