سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۶۲۵۴ گوهر پیدا شد:
خیام : هرچه باداباد [۱۰۰-۷۴]
رباعی ۹۸
برو به گوهر
* تُنْگی میِ لَعْل خواهم و دیوانی،
سَدّ‌ِ رَمَقی باید و نصف نانی،
وانگه من و تو نشسته در ویرانی،
خوشتر بُوَد آن ز مُلْکَتِ سلطانی.
خیام : هرچه باداباد [۱۰۰-۷۴]
رباعی ۱۰۰
برو به گوهر
از من رَمَقی به سعی ساقی مانده‌است،
وَزْ صحبتِ خلق، بی‌وفاقی مانده‌است؛
از بادهٔ دوشین قَدَحی بیش نماند.
از عمر ندانم که چه باقی مانده‌است!
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۰۸
برو به گوهر
از منزلِ کفر تا به دین، یک نفس است،
وز عالم شک تا به یقین، یک نفس است،
این یک نفسِ عزیز را خوش می‌دار،
کَز حاصلِ عمرِ ما همین یک نفس است.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۰۹
برو به گوهر
شادی بطلب که حاصلِ عمر دمی است،
هر ذرّه ز خاکِ کیقبادی و جَمی است،
احوالِ جهان و اصلِ این عمر که هست،
خوابی و خیالی و فریبی و دمی است.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۱۱
برو به گوهر
مهتاب به نور دامن شب بشکافت
می نوش، دمی خوشتر از این نتوان یافت
خوش باش و بیندیش که مهتاب بسی
اندر سر گور یک به یک خواهد تافت
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۱۲
برو به گوهر
چون عهده نمی‌شود کسی فردا را،
حالی خوش کن تو این دلِ سودا را،
می نوش به ماهتاب، ای ماه که ماه
بسیار بگردد و نیابد ما را.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۱۵
برو به گوهر
وقت سحر است، خیز ای مایهٔ ناز،
نرمک‌نرمک باده خور و چنگ نواز،
کان‌ها که بجایند نپایند کسی،
و آن‌ها که شدند کس نمی‌آید باز!
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۲۰
برو به گوهر
بر چهرهٔ گُل نسیمِ نوروز خوش است،
در صَحنِ چمن رویِ دل‌افروز خوش است،
از دی که گذشت هرچه گویی خوش نیست؛
خوش باش و ز دی مگو، که امروز خوش است.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۲۲
برو به گوهر
چون لاله به نوروز قدح گیر به دست،
با لاله‌رخی اگر تو را فرصت هست؛
می نوش به خرمی، که این چرخِ کبود
ناگاه تو را چو خاک گرداند پَست.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۲۴
برو به گوهر
برخیز و مخور غمِ جهانِ گُذران،
خوش باش و دمی به شادمانی گذران
در طَبْعِ جهان اگر وفایی بودی،
نوبت به تو خود نیامدی از دگران.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۲۵
برو به گوهر
در دایرهِٔ سپهرِ ناپیدا غور،
می نوش به خوشدلی که دور است به جور؛
نوبت چو به دوْرِ تو رَسَد آه مکن،
جامی است که جمله را چشانند به دوْر!
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۲۷
برو به گوهر
ایّامِ زمانه از کسی دارد ننگ،
کاو در غمِ ایّام نشیند دلتنگ؛
می خور تو در آبگینه با نالهٔ چنگ،
ز آن پیش که آبگینه آید بر سنگ!
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۲۸
برو به گوهر
* از آمدنِ بهار و از رفتنِ دی،
اوراقِ وجودِ ما همی‌گردد طی؛
می خور، مخور اندوه، که گفته‌است حکیم:
غم‌های جهان چو زَهر و تِریاقش می.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۳۰
برو به گوهر
* ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم،
وین یک‌دمِ عمر را غنیمت شمریم؛
فردا که ازین دیْر کُهَن درگذریم؛
با هفت‌هزارسالگان سربه‌سریم.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۳۲
برو به گوهر
* می بر کفِ من نِهْ که دلم تاب است،
وین عمرِ گریزپای چون سیماب است،
دریاب که، آتشِ جوانی آب است،
هُش دار، که بیداری دولت خواب است.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۳۳
برو به گوهر
می نوش که عمرِ جاودانی این است،
خود حاصِلَت از دوْرِ جوانی این است.
هنگامِ گُل و مُل است و یاران سرمست،
خوش باش دمی، که زندگانی این است.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۳۴
برو به گوهر
با باده نشین، که مُلْکِ محمود این است،
وَزْ چنگ شنو، که لحنِ داوود این است؛
از آمده و رفته دگر یاد مکن،
حالی خوش باش، زان‌که مقصود این است.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۳۵
برو به گوهر
امروز تو را دسترس فردا نیست،
و اندیشهٔ فردات به جز سودا نیست،
ضایع مکن این دم اَر دلت بیدار است،
کاین باقیِ عمر را بقا پیدا نیست!
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۳۶
برو به گوهر
* دوْرانِ جهان بی می و ساقی هیچ است،
بی زمزمهٔ نایِ عراقی هیچ است؛
هر چند در احوال جهان می‌نگرم،
حاصل همه عشرت است و باقی هیچ است.
خیام : دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸]
رباعی ۱۳۷
برو به گوهر
تا کی غمِ آن خورم که دارم یا نه؛
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه،
پر کن قدح باده، که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم بر آرم یا نه.