سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۵۴۳۰ گوهر پیدا شد:
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۶۷
برو به گوهر
زلف سیهت که آشیان دل ماست
شوریده و آشفته بسان دل ماست
اورا پس از این ، گرچه زیان دل ماست
بر باد مده خان و مان دل ماست
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۸۴
برو به گوهر
در پای تو دل گرچه زبون افتادست
در جستن وصل بین که چون افتادست
شمعم که مرا آب ز سر بگذشتست
وز تشنگیم زبان برون افتادست
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۱۰۳
برو به گوهر
از عشق دهانت دل مسکین تنگست
گفتند فراخست و دلم زین تنگست
هر چند که در جهان فراخست دهان
باری دهن فراخ شیرین تنگست
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۱۵۸
برو به گوهر
فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت
خون در تن ازین تغابین نگذاشت
خون دید روان از رگ تو دل پنداشت
کازرده شد آن رگی که با جانم داشت
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۵
برو به گوهر
دل را هوس زلف دلارای گرفت
یکباره شد اندر خم او جای گرفت
بر پای نهاد بند زلف مشکین
کاریست دراز این که در پای گرفت
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۶
برو به گوهر
لعل تو ز لطف صورت جان دارد
خطت صفت مهر سلیمان دارد
وین طرفه که با مهر سلیمان زلفت
دیویست که باد را بفرمان دارد
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۶۷
برو به گوهر
آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد
در دیدۀ نازنین را از آن نم آورد
کامروز صباش بریکی دم آورد
برگی که بخون دل فراهم آورد
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۸۲
برو به گوهر
پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد
هر جا که غمی بود در او آویزد
هر شام گهی حریف دردی باشد
هر صبحدمی بروی غم برخیزد
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۸۹
برو به گوهر
ساقی که بلطف سمن تر باشد
زنجیر برونهی نه در خور باشد
نی نی غلطم ساق تو آبیست روان
زنجیر بر آب خود نکو تر باشد
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۳۴۹
برو به گوهر
پیوسته دلم میل بسوی تو کند
نیک و بد خود به آرزوی تو کند
و آنجا که رخت با گل رعنا کو شد
رنگ رخ من پشتی روی تو کند
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۳۵۰
برو به گوهر
شاید که دلم میل بسوی تو کند
زیبد که همیشه آرزوی تو کند
پروانه چو در فروغ رویت نگردد
بگذارد شمع و قصد روی تو کند
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۴۸۲
برو به گوهر
خرم رخ تو دژم مبادا هرگز
شادان دل تو به غم مبادا هرگز
در عشق تو گر تنم شد از مویی کم
مویی ز سر تو کم مبادا هرگز
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۵۶۸
برو به گوهر
بهر تو بود میل بسوی که کنم؟
وصل تو بود هر آرزوی که کنم؟
ما را غم تو راحت جانست و درو
چون غنچه ز دل کنیم روی که کنیم؟
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۶۰۱
برو به گوهر
گر نتوانم که با تو ساغر گیرم
یا تنگ بآغوش خودت در گیرم
این بتوانم که هر کجا پای نهی
در حال ببوسه خاک از و برگیرم
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۶۲۰
برو به گوهر
از وصل سمنبران چنان شد حالم
کز ناز بسان گل نو می بالم
چون غنچه دلم ز روی نیکو بگرفت
آنم که چو چنگ از خوشی می نالم
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۶۲۸
برو به گوهر
با روی تو شمع را کجا بنشانم؟
با قامت تو سرو چرا بنشانم؟
برخیز ورخ و قامت خویشم بنمای
تا من گل و سرو و شمع را بنشانم
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۶۳۱
برو به گوهر
تا سوز تو از میان جان بنشانم
بنشینم و شمعی به میان بنشانم
چون آرزوی قدّ توام برخیزد
سروی به میان بوستان بنشانم
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۶۳۲
برو به گوهر
آن زلف خمیده را اگر راست کنم
زو کار دل خسته مگر راست کنم
با سنگ دل و چیره زبانست و لیک
روزی چو تو را زویش به زر راست کنم
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۶۴۶
برو به گوهر
از ضعف اگر کام ز هم بگشایم
بنشینم و یک چند همی آسایم
شد قوّت آمدن ز دست و پایم
زین پس مگرت به سر به خدمت آیم
کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۶۶۵
برو به گوهر
گر باد شوم، در آیمت پیرامن
ورکرد شوم، نشینمت بر دامن
سوی تو شدر وگر بود بسته چو چنگ
هر یک رگ من بریسمانی در تن