سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۳۶۰۹۶ گوهر پیدا شد:
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۳۵
برو به گوهر
ای دوست بهر سخن در جنگ زنی
صد تیر جفا بر من دلتنگ زنی
در چشم تو من مسم دگر کس زر سرخ
فردا بنمایمت چو بر سنگ زنی
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۳۶
برو به گوهر
ای دوست ترا رسد اگر ناز کنی
ناساز شوی باز دمی ساز کنی
زان میترسم در جفا باز کنی
مکر اندیشی بهانه آغاز کنی
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۳۹
برو به گوهر
ای روی ترا پیشه جهان‌آرائی
وی زلف ترا قاعده عنبر سائی
آن سلسلهٔ سحر ترا، آن شاید
کش می‌گزی و می‌کنی و می‌خایی
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۴۰
برو به گوهر
ای ساقی از آن باده که اول دادی
رطلی دو درانداز و بیفزا شادی
یا چاشنیی از آن نبایست نمود
یا مست و خراب کن چو سر بگشادی
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۴۸
برو به گوهر
ای عشق تو عین عالم حیرانی
سرمایهٔ سودای تو سرگردانی
حال من دلسوخته تا کی پرسی
چون می‌دانم که به ز من میدانی
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۴۹
برو به گوهر
ای قاصد جان من به جان میارزی
جان خود چه بود هر دو جهان میارزی
این عالم کهنه آن ندارد بی‌تو
آن از تو ذلب کنم که آن میارزی
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۵۱
برو به گوهر
ای گل تو ز لطف گلستان می‌خندی
یا از دم عشق بلبلان می‌خندی
یا در رخ معشوق نهان می‌خندی
چیزیت بدو ماند از آن می‌خندی
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۵۳
برو به گوهر
ای گوی زنخ زلف چو چوگان داری
ابروی کمان و تیر مژگان داری
خورشید جبین و چهرهٔ همچون ماه
می گون لبی و چشم چو مستان داری
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۵۴
برو به گوهر
ای ماه اگرچه روشن و پرنوری
از روشنی روی بت من دوری
وی نرگس اگرچه تازه و مخموری
رو چشم بتم ندیده‌ای معذوری
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۶۲
برو به گوهر
ای نور دل و دیده و جانم چونی
وی آرزوی هر دو جهانم چونی
من بی‌لب لعل تو چنانم که مپرس
تو بی‌رخ زرد من ندانم چونی
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۶۵
برو به گوهر
امروز بیا که سخت آراسته‌ای
گوئی ز میان حسن برخاسته‌ای
بر چرخ برآی ماه را گوش بمال
در باغ درآ که سرو پیراسته‌ای
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۶۶
برو به گوهر
امروز ندانم بچه دست آمده‌ای
کز اول بامداد مست آمده‌ای
گر خون دلم خوری ز دستت ندهم
زیرا که به خون دل به دست آمده‌ای
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۶۷
برو به گوهر
ای آنکه به جز شادی و جز نور نه‌ای
چون نعره زنم که از برم دور نه‌ای
هرچند نمک‌های جهان از لب تست
لیکن چکنم چو اندر این شور نه‌ای
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۶۸
برو به گوهر
ای آنکه به لطف دلستان همه‌ای
در باغ طرب سرو روان همه‌ای
در ظاهر و باطن تو چون مینگرم
کس را نی ای نگار و آن همه‌ای
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۷۲
برو به گوهر
ای آنکه رخت چو آتش افروخته‌ای
تا کی سوزی که صد رهم سوخته‌ای
گوئی به رخم چشم بردوخته‌ای
نی نی، تو مرا چنین نیاموخته‌ای
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۸۱
برو به گوهر
بازآی که تا به خود نیازم بینی
بیداری شبهای درازم بینی
نی نی غلطم که خود فراق تو مرا
کی زنده رها کند که بازم بینی
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۸۵
برو به گوهر
بالا شجری لب شکر و دل حجری
زنجیر سری، سیم‌بری رشک پری
چون برگذری درنگری دل ببری
چشمت مرساد سخت زیبا صوری
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۸۷
برو به گوهر
جانم ز طرب چون شکر انباشته‌ای
چون برگ گل اندر شکرم داشته‌ای
امروز مرا خنده فرو می‌گیرد
تا در دهنم چه خنده‌ها کاشته‌ای
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۸۸
برو به گوهر
خوش خوش صنما تازه رخان آمده‌ای
خندان بدو لب لعل گزان آمده‌ای
آن روز دلم ز سینه بردی بس نیست
کامروز دگر به قصد جان آمده‌ای
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۹۲
برو به گوهر
لطفی که مرا شبانه اندوخته‌ای
امروز چو زلف خود پس انداخته‌ای
چشم توز می مست و من از چشم تو مست
زان مست بدین مست نپرداخته‌ای