آسیب زدن به طبیعت هنگام استفاده از آن، نمونه‌ای آشکار از خودخواهی انسان است که پیامدهای جبران‌ناپذیری برای تمام موجودات زنده دارد. ما با رفتارهای نادرست خود، گاه بی‌آنکه بدانیم، زخم‌های عمیقی بر پیکر زمین وارد می‌کنیم.
نمونه‌های خودخواهی در برخورد با طبیعت:
۱. ریختن زباله (بطری، پلاستیک، ته‌مانده‌ی غذا) در جنگل، ساحل یا کوهستان، گویای این است که تنها به راحتی خود فکر کرده‌ایم و به آلودگی خاک، مرگ جانوران و نابودی چشماندازها بی‌توجه بوده‌ایم.
۲. شکستن شاخه‌های درختان یا کندن گیاهان برای تفریح، بی‌آنکه به نقش آن‌ها در پاکی هوا و تعادل اکوسیستم فکر کنیم.
۳. روشن کردن آتش در مناطق ممنوعه یا رها کردن خاکستر آن، که می‌تواند به آتش‌سوزی‌های گسترده منجر شود.
۴. حیات‌وحش را آزار دادن (تعقیب حیوانات، تخریب لانه‌ی پرندگان، تغذیه‌ی نادرست آن‌ها) که تنها برای لذت لحظه‌ای است.
۵. استفاده از وسایل نقلیه‌ی موتوری در مناطق حفاظت‌شده که آرامش طبیعت و زیستگاه‌ها را برهم می‌زند.
چرا این رفتارها خودخواهانه است؟
چون تنها به خواسته‌ی زودگذر خود توجه می‌کنیم و فراموش می‌کنیم که طبیعت میراث مشترک همه‌ی موجودات است. ویرانی آن، نسل‌های آینده را نیز محروم می‌کند.
راهِ بهتر:
- زباله‌ها را جمع کنیم و با خود برگردانیم.
- در مسیرهای مشخص حرکت کنیم تا به گیاهان آسیب نزنیم.
- به جای روشن کردن آتش، از وسایل مسافرتی جایگزین استفاده کنیم.
- با سکوت و احترام، مهمان طبیعت باشیم، نه مالک آن.
طبیعت زنده است؛ هر آسیبی به آن، در نهایت به خودمان بازمی‌گردد.
