و من كلام له عليه‌السلام يجري مجرى الخطبة و فيه يذكر فضائله عليه‌السلام قاله بعد وقعة النهروان
37 و از گفتار آن حضرت است كه خطبه گونه‌اى است

فَقُمْتُ بِالْأَمْرِ حِينَ فَشِلُوا
هنگامى كه همه سستى ورزيدند، به كار پرداختم ،

وَ تَطَلَّعْتُ حِينَ تَقَبَّعُوا
و آن گاه كه همه نهان شدند، خود را آشكار ساختم

وَ نَطَقْتُ حِينَ تَعْتَعُوا
و چون همه در گفتار درماندند، به گشادگى سخن گفتم

وَ مَضَيْتُ بِنُورِ اَللَّهِ حِينَ وَقَفُوا
و گاهى كه همه ايستادند، به نور خدا در راه تاختم

وَ كُنْتُ أَخْفَضَهُمْ صَوْتاً
آوايم فروتر از همگان

وَ أَعْلاَهُمْ فَوْتاً
و رتبتم برتر از اين و آن

فَطِرْتُ بِعِنَانِهَا
در راه فضيلت عنان گشاده راندم

وَ اِسْتَبْدَدْتُ بِرِهَانِهَا
و مركب مسابقت را از همه پيشتر جهاندم

كَالْجَبَلِ لاَ تُحَرِّكُهُ اَلْقَوَاصِفُ
همانند كوهى ايستاده بودم كه تندرش نتواند جنباند

وَ لاَ تُزِيلُهُ اَلْعَوَاصِفُ
و گردباد نتواندش لرزاند

لَمْ يَكُنْ لِأَحَدٍ فِيَّ مَهْمَزٌ
نه كسى را بر من جاى خرده‌اى بود

وَ لاَ لِقَائِلٍ فِيَّ مَغْمَزٌ
و نه گوينده را مجال طعنه‌اى

اَلذَّلِيلُ عِنْدِي عَزِيزٌ حَتَّى آخُذَ اَلْحَقَّ لَهُ
خوار نزد من گرانمقدار تا هنگامى كه حقّ‌ او را بدو برگردانم

وَ اَلْقَوِيُّ عِنْدِي ضَعِيفٌ حَتَّى آخُذَ اَلْحَقَّ مِنْهُ
و نيرومند خوار تا آن گاه كه حقّ‌ را بازستانم

رَضِينَا عَنِ اَللَّهِ قَضَاءَهُ
قضاى الهى را پذيرفته‌ايم

وَ سَلَّمْنَا لِلَّهِ أَمْرَهُ
و فرمان او را گردن نهاده

أَ تَرَانِي أَكْذِبُ عَلَى رَسُولِ اَللَّهِ صلى‌الله‌عليه‌وسلم
پنداريد كه من بر رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) دروغ مى‌بندم

وَ اَللَّهِ لَأَنَا أَوَّلُ مَنْ صَدَّقَهُ
به خدا، من نخست كس بودم كه بدو ايمان آوردم .

فَلاَ أَكُونُ أَوَّلَ مَنْ كَذَبَ عَلَيْهِ
و نخست كس نباشم كه بر او دروغ بندم

فَنَظَرْتُ فِي أَمْرِي
در كار خود نگريستم

فَإِذَا طَاعَتِي قَدْ سَبَقَتْ بَيْعَتِي
ديدم پيش از بيعت، پيمان طاعت بر عهده دارم

وَ إِذَا اَلْمِيثَاقُ فِي عُنُقِي لِغَيْرِي
و از من براى ديگرى ميثاق ستده‌اند كه آنچه آيد بپذيرم و دم بر نيارم