و من كلام له عليه‌السلام و فيها علة تسمية الشبهة شبهة ثم بيان حال الناس فيها
38 و از خطبه‌هاى آن حضرت است

وَ إِنَّمَا سُمِّيَتِ اَلشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ اَلْحَقَّ
شبهه را شبهه ناميده‌اند چون حقّ‌ را ماند

فَأَمَّا أَوْلِيَاءُ اَللَّهِ فَضِيَاؤُهُمْ فِيهَا اَلْيَقِينُ
ليكن دوستان خدا را فريفتن نتواند كه يقين، چراغ رهگذر ايشان است

وَ دَلِيلُهُمْ سَمْتُ اَلْهُدَى
و رستگارى راهبر

وَ أَمَّا أَعْدَاءُ اَللَّهِ فَدُعَاؤُهُمْ فِيهَا اَلضَّلاَلُ
امّا دشمنان خدا را گمراهى دعوت كننده است

وَ دَلِيلُهُمُ اَلْعَمَى
و كورى همراه برنده

فَمَا يَنْجُو مِنَ اَلْمَوْتِ مَنْ خَافَهُ
پس نه آن كه بيم مرگ دارد، از آن رهد

وَ لاَ يُعْطَى اَلْبَقَاءَ مَنْ أَحَبَّهُ
و نه آن كه زندگانى جاودانه خواهد بدان رسد.

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir