و من خطبة له عليه‌السلام و فيها بيان صفات الحق جل جلاله
86 و از خطبه‌هاى آن حضرت است

ثم عظة الناس بالتقوى و المشورة

قَدْ عَلِمَ اَلسَّرَائِرَ
به رازها داناست

وَ خَبَرَ اَلضَّمَائِرَ
و بر درونها بيناست

لَهُ اَلْإِحَاطَةُ بِكُلِّ شَيْءٍ
بر هر چيز احاطه دارد و چيره است

وَ اَلْغَلَبَةُ لِكُلِّ شَيْءٍ

وَ اَلْقُوَّةُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ
و بر هر چيز تواناست

عظة الناس

فَلْيَعْمَلِ اَلْعَامِلُ مِنْكُمْ فِي أَيَّامِ مَهَلِهِ
پس از شما آن را كه پرواى كار است، وظيفۀ خود بگزارد، در روزهايى كه فرصتى دارد

قَبْلَ إِرْهَاقِ أَجَلِهِ
پيش از آنكه مرگ او را به حال خود نگذارد

وَ فِي فَرَاغِهِ قَبْلَ أَوَانِ شُغُلِهِ
روزهايى كه آسوده خاطر است، و زمان دل‌مشغولى او نرسيده

وَ فِي مُتَنَفَّسِهِ قَبْلَ أَنْ يُؤْخَذَ بِكَظَمِهِ
روزهايى كه دم تواند برآورد، و گلويش نتاسيده ،

وَ لْيُمَهِّدْ لِنَفْسِهِ وَ قَدَمِهِ
و بايد كه خود را براى رسيدن بدان جهان آماده دارد

وَ لْيَتَزَوَّدْ مِنْ دَارِ ظَعْنِهِ لِدَارِ إِقَامَتِهِ
و از جاى كوچ براى جاى ماندن توشه بردارد

فَاللَّهَ اَللَّهَ أَيُّهَا اَلنَّاسُ فِيمَا اِسْتَحْفَظَكُمْ مِنْ كِتَابِهِ
پس اى مردم! خدا را! خدا را! بپاييد، و در آنچه از كتاب خود شما را نگاهبان كرده

وَ اِسْتَوْدَعَكُمْ مِنْ حُقُوقِهِ
و حقوقى كه نزد شما به وديعت سپرده وظيفۀ امانت را رعايت نماييد .

فَإِنَّ اَللَّهَ سُبْحَانَهُ لَمْ يَخْلُقْكُمْ عَبَثاً
كه خداى سبحان شما را بيهوده نيافريده

وَ لَمْ يَتْرُكْكُمْ سُدًى
و رها نگذاشته

وَ لَمْ يَدَعْكُمْ فِي جَهَالَةٍ وَ لاَ عَمًى
و در نادانى و كوريتان نداشته

قَدْ سَمَّى آثَارَكُمْ
چه به شما گفته است چه بايدتان كرد

وَ عَلِمَ أَعْمَالَكُمْ
و آموخته است كه چه خدمتى‌تان بايد آورد

وَ كَتَبَ آجَالَكُمْ
و نبشته است كه تومار زندگيتان را كى خواهد سپرد

وَ أَنْزَلَ عَلَيْكُمُ اَلْكِتَابَ تِبْيٰاناً لِكُلِّ شَيْءٍ
و قرآن را كه بيان دارندۀ هر چيز است بر شما فرو فرستاد ،

وَ عَمَّرَ فِيكُمْ نَبِيَّهُ أَزْمَاناً
و پيامبر خويش را روزگارى ميان شما زندگانى داد

حَتَّى أَكْمَلَ لَهُ وَ لَكُمْ فِيمَا أَنْزَلَ مِنْ كِتَابِهِ دِينَهُ اَلَّذِي رَضِيَ لِنَفْسِهِ
تا با آيه‌ها كه در كتاب خود نازل فرمود دينى را كه پسنديد، براى او و شما كامل نمود ،

وَ أَنْهَى إِلَيْكُمْ عَلَى لِسَانِهِ مَحَابَّهُ
و به زبان او به شما خبر داد كه چه را مى‌پسندد و چه او را خوش نيايد

مِنَ اَلْأَعْمَالِ وَ مَكَارِهَهُ

وَ نَوَاهِيَهُ وَ أَوَامِرَهُ
از چه باز مى‌دارد و كردن چه كار را فرمايد

وَ أَلْقَى إِلَيْكُمُ اَلْمَعْذِرَةَ
چندان كه راه عذر را بر شما ببست

وَ اِتَّخَذَ عَلَيْكُمُ اَلْحُجَّةَ
و حجّتى گرفت كه از آن نتوانيد رست .

وَ قَدَّمَ إِلَيْكُمْ بِالْوَعِيدِ
پيك تهديد را به سوى شما پيش راند

وَ أَنْذَرَكُمْ بَيْنَ يَدَيْ عَذٰابٍ شَدِيدٍ
و از كيفر سختى كه پيش رو داريد بترساند

فَاسْتَدْرِكُوا بَقِيَّةَ أَيَّامِكُمْ
پس، در اين چند روز كه زنده‌ايد، گذشته را جبران كنيد

وَ اِصْبِرُوا لَهَا أَنْفُسَكُمْ
و خود را به شكيبايى ورزيدن و سختى ديدن خوى دهيد

فَإِنَّهَا قَلِيلٌ فِي كَثِيرِ اَلْأَيَّامِ
كه اين روزها برابر روزهايى كه در غفلت بوديد

اَلَّتِي تَكُونُ مِنْكُمْ فِيهَا اَلْغَفْلَةُ

وَ اَلتَّشَاغُلُ عَنِ اَلْمَوْعِظَةِ

وَ لاَ تُرَخِّصُوا لِأَنْفُسِكُمْ
و خود را مشغول داشتيد و پند ننيوشيديد اندك است فراوان خود را رخصت مدهيد

فَتَذْهَبَ بِكُمُ اَلرُّخَصُ مَذَاهِبَ اَلظَّلَمَةِ
مبادا رخصتها شما را به راه ستمكاران برد

وَ لاَ تُدَاهِنُوا
و درون را چون برون سازيد

فَيَهْجُمَ بِكُمُ اَلْإِدْهَانُ عَلَى اَلْمَعْصِيَةِ
تا نفاق، بلايى بر سرتان نياورد، و پردۀ شما را ندرد

عِبَادَ اَللَّهِ
بندگان خدا

إِنَّ أَنْصَحَ اَلنَّاسِ لِنَفْسِهِ أَطْوَعُهُمْ لِرَبِّهِ
فرمانبردارترين مردم از خداوند، خيرخواه‌ترين آنان براى خويش است

وَ إِنَّ أَغَشَّهُمْ لِنَفْسِهِ أَعْصَاهُمْ لِرَبِّهِ
و خيانتكارترين آنان به خود، كسى است كه در نافرمانى خدا از همه پيش است

وَ اَلْمَغْبُونُ مَنْ غَبَنَ نَفْسَهُ
فريفته، آن كه خود را بفريباند

وَ اَلْمَغْبُوطُ مَنْ سَلِمَ لَهُ دِينُهُ
و رشك برده آن كه دينش براى وى بى‌آسيب ماند

وَ اَلسَّعِيدُ مَنْ وُعِظَ بِغَيْرِهِ
خوشبخت كسى است كه از آنچه بر جز او رود پند گيرد

وَ اَلشَّقِيُّ مَنِ اِنْخَدَعَ لِهَوَاهُ وَ غُرُورِهِ
و بدبخت آن كس كه فريب هواى نفس خويش پذيرد

وَ اِعْلَمُوا أَنَّ يَسِيرَ اَلرِّيَاءِ شِرْكٌ
بدانيد كه اندك ريا شرك است

وَ مُجَالَسَةَ أَهْلِ اَلْهَوَى مَنْسَاةٌ لِلْإِيمَانِ
و همنشينى پيروان هوا فراموش كردن ايمان

وَ مَحْضَرَةٌ لِلشَّيْطَانِ
و جاى حاضر شدن شيطان

جَانِبُوا اَلْكَذِبَ فَإِنَّهُ مُجَانِبٌ لِلْإِيمَانِ
از دروغ دورى گزينيد كه از ايمان به دور است و چراغ او بى نور .

اَلصَّادِقُ عَلَى شَفَا مَنْجَاةٍ وَ كَرَامَةٍ
راستگو بر كنگره‌هاى رستگارى و بزرگوارى است

وَ اَلْكَاذِبُ عَلَى شَرَفِ مَهْوَاةٍ وَ مَهَانَةٍ
و دروغگو كنارۀ مغاك و خوارى

وَ لاَ تَحَاسَدُوا
بر هم حسد مبريد

فَإِنَّ اَلْحَسَدَ يَأْكُلُ اَلْإِيمَانَ
كه حسد ايمان را مى‌خورد

كَمَا تَأْكُلُ اَلنَّارُ اَلْحَطَبَ
چنانكه آتش هيزم را

وَ لاَ تَبَاغَضُوا فَإِنَّهَا اَلْحَالِقَةُ
و با يكديگر دشمنى مكنيد كه آن پيوند خويشاوندى را مى‌برد

وَ اِعْلَمُوا أَنَّ اَلْأَمَلَ يُسْهِي اَلْعَقْلَ
و بدانيد كه آرزوهاى نفسانى خرد را به غفلت وادارد

وَ يُنْسِي اَلذِّكْرَ
و ياد خدا را به فراموشى سپارد

فَأَكْذِبُوا اَلْأَمَلَ فَإِنَّهُ غُرُورٌ
پس آرزوى نفسانى را دروغزن دانيد كه آنچه خواهد فريب است و اميد بيهوده

وَ صَاحِبُهُ مَغْرُورٌ
و خداوند آرزو فريفته است و در خواب غفلت غنوده .